උදයෙම පිබිද විකසිත වන කුසුම නෙලා
එය සතු සුවඳ පිස මදනල හමනු බලා
දුරකට හමන පවනැලි හා එකතු වෙලා
දිනයෙක සොඳුර එනවද මා වෙතට ගලා
ආලය නමැති දිගු අසිපත් පහර වැද
හදවත නගන හඬ ඔබ හට ඇසෙනවද
ඒ හඬ මියෙනු පෙර ගුවනට මුසුව අද
ඔබ මුව සිනහ ඔසු පැන් මට පොවනවද
ගනඳුරු රැයෙක දැල් වූ මිනි පහන මෙන
රැඳෙමින් මහද එලි කර හැම අඳුරු කොන
අඩවන් දෙනෙත තුල සෙනෙහස පුරවගෙන
ඔබ මුව මඬල මා උර මත හොවනු මැන
No comments:
Post a Comment